« L'heure de la promenade était là et je ne le voyais pas. Il devait m'attendre quelque part... ». En dessinant Jim, son chien récemment disparu, François Schuiten a trouvé une nouvelle fois dans l'art de la bande dessinée le moyen de combler le vide intérieur et d'honorer ce qui lui est cher. Depuis le décès de son discret mais fidèle allié du quotidien, l'artiste n'a eu de cesse de lui rendre hommage en produisant une illustration par jour, pour ressentir encore un peu sa présence tout en acceptant de le laisser partir. En compilant ces illustrations dans un ouvrage à la fabrication soignée, François Schuiten souligne, avec la majesté qui caractérise toute son œuvre, les liens puissants et invisibles qui se tissent entre les hommes et leurs animaux de compagnie, et apporte un peu de chaleur à ceux qui connaissent ou redoutent la fin inévitable d'une relation extraordinaire.

“Het was tijd voor de wandeling en ik kon hem niet zien. Hij moet ergens op mij hebben gewacht...". Door Jim, zijn onlangs overleden hond, te tekenen, vond François Schuiten in de stripkunst opnieuw de middelen om de innerlijke leegte op te vullen en te eren wat hem dierbaar is. Sinds de dood van zijn discrete maar trouwe dagelijkse bondgenoot is de kunstenaar hem hulde blijven brengen door elke dag een illustratie te maken, om zijn aanwezigheid nog steeds een beetje te voelen terwijl hij ermee instemt hem te laten gaan. Door deze illustraties samen te brengen in een zorgvuldig vervaardigd werk, onderstreept François Schuiten, met de majesteit die al zijn werk kenmerkt, de krachtige en onzichtbare banden die tussen mensen en hun huisdieren zijn geweven, en brengt hij een beetje warmte voor degenen die het onvermijdelijke kennen of vrezen. einde van een buitengewone relatie.